Abel Tasman National Park

Zondag 21/10. Voor vandaag hebben we het Abel Tasman Nationaal park op onze planning staan en jawel hoor, de weergoden zijn met ons. Stralend blauwe lucht. Het park ligt niet ver van Nelson vandaan.
Om 9.45 uur zijn we al weer op weg gegaan. In het park kun je voor verschillende opties kiezen, zo wordt er veel gekanood, maar gezien onze ervaringen in het verleden hebben we dat maar niet gedaan. In de brochure zag ik een leuke trip staan. Vanuit het Nationaal park ga je met een watertaxi naar een bestemming naar wens. Het is de bedoeling dat je van daaruit is er een wandelroute terug naar Marahau, ons startpunt.
We moeten wel wachten tot 12.00 uur op de watertaxi.
We wisten niet wat we zagen toen deze arriveerde. Dachten eerst nog dat we met een tractor gingen, maar de boot hing hierachter. We werden geacht om zo in de boot te stappen, hilarisch en lachwekkend. De trekker met ons in de boot ging met ons over de weg naar de losplaats. Daar werden we van de trekker losgekoppeld en schoven zo het water in, geweldig. Is best een leuk idee om Sinterklaas zo binnen te halen in plaats van de stoomboot.
Na een rustig begin, ging ons bootje steeds harder, zeg maar hij vloog soms over het water. Zo zit je in de boot op de weg en zo vlieg je door de lucht, dat maak je niet vaak mee. Die knul heeft ons nog mooie plekjes laten zien en toen werden we gedropt bij onze eindbestemming Achorage waar we aan onze tocht van 12 km. mogen beginnen. Er staat een tijd van 4 uur de wandeling. Maar dat gaan wij niet doen. Het was uiteraard weer een schitterende trip met behoorlijke klim werk , bruggetjes over rivieren en de nodige watervallen. De route ging eerst een behoorlijke berg op landinwaarts en later volgde de route langs zee, van waaruit je weer een schitterend uitzicht had. Het is eigenlijk met geen woorden te beschrijven, dat moet je meemaken, zo geweldig. En wat nog leuker is, we hebben de tocht in 3 uur afgelegd en daar ik voorop liep en het tempo aangaf, heb ik Roger voor het eerst kapot gekregen. Had hij nog tegoed. We hebben ons dan ook maar weer in een leuk kroeg buiten in het zonnetje gezet en ons beloond met een groot glas bier, hmmmm. Daarna zijn we naar onze volgende standplaats gegaan, Motueka. Mooie camping waar we moe maar voldaan eerst nog een poosje buiten van het zonnetje hebben genoten.

Maandag 22/10. We worden weer door het zonnetje gewekt.
Om 10.30 uur vertrokken vanuit Motueka naar volgende stop Westport.
Ik heb weer 2 activiteiten uitgezocht voor vandaag, hopelijk net zo mooi dan gisteren. Tijdens onze rit, volgen we de Buller rivier, de grootste rivier van het Zuider Eiland. Onderweg stoppen we bij de Swing Bridge. Deze brug is 16 meter lang en heeft op het moment een hoogte van 17 meter boven de woeste rivier. We zijn van plan hier over heen te gaan, maar wanneer ik de eerste stap erop zet, twijfel ik toch een beetje. Het ding doet zijn naam eer aan en swingt van links naar recht over de rivier. Lijkt wel of ik een flesje wijn achter de kiezen heb, maar ik verzeker jullie, niet op dit tijdstip. Was toch wel blij dat ik aan de overkant was, maar moet natuurlijk ook weer terug. Achter de brug belandde we voor een korte wandeling in een tropisch regenwoud, schitterend. En jawel hoor, daar zag ik hem voor het eerst, de kiwi vogel. Heel snel stak hij het pad over waar we over heen liepen. Hij was zo snel dat Roger hem niet gezien heeft, dus hij kon hem niet vast leggen op de plaat. Heel jammer, maar misschien een volgende keer.
Nou moeten we weer terug natuurlijk over de swing brug. Ik als eerste zodat Roger leuke plaatjes kon schieten, nou die zijn leuk geworden wanneer je mijn kop ziet. Er kwamen namelijk 4 van die belhamels die begonnen te springen en te wiebelen. Zodoende heb ik ook nog de hoela-hoep gedanst op de Swing – Bridge. Ze mogen de naam van de brug dus varanderen. Vervolgens hebben we onze route vervolg naar Westport.
Onderweg zagen we op de toppen van de bergen de sneeuw liggen.
We gaan steeds verder op onze route naar de ruige en woeste westkust.
Daar aangekomen hebben we eerst wat inkopen gedaan, moeten natuurlijk ook aan onze innerlijke mens denken. Het plaatsje Westport valt een beetje tegen, is erg klein. We besluiten om naar onze volgende attractie te gaan, namelijk Naar Cape Foulfind, waar de Seal Colony ligt. Daar aangekomen hebben we eerst een hapje gegeten en zijn vervolgens op zoek gegaan naar de bruine zeehonden. En jawel hoor, na een korte route zien we ze eindelijk.
Ze liggen allemaal te luieren op de rotsen, behalve eentje is in het water en heeft moeite om op de rotsen te komen. De zee is daar ook erg ruw.
Geweldig om te zien hoeveel moeite hij zich doet en een geschikte plek uitzoekt. Zijn pogingen worden beloont en eindelijk ligt hij op het droge.
Het is een aandoenlijk aanzicht, hoe ze daar bij elkaar liggen.
Vader, moeder en de kids. Vaders is wel 2.5 meter lang en weegt zo’n 200 kilo. Moeders doet het met wat minder, 1.5 meter lang en 90 kilo.
Volslank dus. De jongen worden tussen december en februari geboren.
We hebben dus weer een dag genoten. Moet zeggen, de tijd vliegt hier om.
Allebei hebben we zoiets van is het al weer zo laat.
Op de camping aangekomen, heeft James eerst weer de afwas gedaan. Later zijn we hier nog over het strand gaan wandelen. Hier heeft de zee behoorlijk huisgehouden. Overal lagen kapot geslagen bomen, je kon zelfs de bomen van de onderkant bekijken. Heel indrukwekkend, hoe woest de zee kan zijn.